CANIM KARDEŞİM... Hülya.. Ben 3,5 yaşlarındaydım, o ailemize katıldığında.. Dünyaya geldiği günün gecesi; alt ıslatmama neden olacak kadar telaşlandığım, ziyarete gelenlerin şaka yaptıklarını sanarak bana "kardeşini alalım, bizim olsun" dedikleri zaman korku ve üzüntüden ağladığım, yine ziyarete gelen amca ve teyzelerin "heh he senin pabucun dama atıldı artık" dediklerinde, "gerçekten! nereden çıktı bu şimdi" diyerek kızdığım, CANIM KARDEŞİM.. Sonra doya doya kavga ettiğim, bazen korkuttuğum, üzdüğüm, kızdığım ama hiç yanımdan ayırmadığım, ayıramadığım KARDEŞİM.. Pek de parlak sayılmayacak bir çocukluğu mümkün olduğunca keyifli yaşamaya çalıştığımız CANIM KARDEŞİM.. Kendimce biraz büyüdüğümde her doğumgününde onun için kağıttan karagöz ve hacivat yaparak, Türkçe kitabımızdaki kısa oyunu oynatıp güldürmeye çalıştığım, küçücük bir Alman Pastası'nı birlikte yediğim, tüm leblebileri üşenmeden "bir sana, bir bana" sayarak paylaştığım, arada ortak verilen bayram harçlıklarından büyük olanlarını kendime alıp "ama bak seninkiler daha çok" diyerek bozuk paralarla kandırmaya çalıştığım ama sonra hiç kıyamadığım, eski bir eteğin kumaşından içine pamuk doldurarak oynaması için bebek yapıp mutlu etmeye çalıştığım CANIM KARDEŞİM... Artık kim abla, kim kardeş karıştı galiba.. Eskiden ben seni koruyordum, sonra sen beni korumaya-kollamaya başladın. Sanırım hissettiğim en güçlü bağ seninle aramda olan.. Tümüyle bir ortaklık üzerine kurulu.. Aynı sahnelere tanık olduk, çoğunlukla aynı okulları bitirdik, aynı yerlerde çalıştık, benzer hayatları yaşadık.. Belki bu yüzden birbirimizi çok anladık.. CANIM KARDEŞİM, benim için yeryüzündeki en değerli varlık sensin.. Seni o kadar çok seviyorum ki tarif edebilmem çok zor.. O da belki başka yazıya..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder