Temmuz..

Son ayım.. Artık Ankara'dan ayrılıyorum.. 31.Temmuz akşamı valizimi alıp, İstanbul'a gidiyorum.. Böyle dönemlerde kendimi daha bir yalnız hissediyorum ben.. Bundan 11 yıl önce aynı durum, aşağı yukarı benzer sahnelerle gerçekleşmişti.. Sonra 6 yıl geçti ve bu sefer İstanbul'dan Ankara'ya bir geliş.. Her seferinde hem umutla hem de hüzünle.. Ama hep ağlaya ağlaya.. Kendimi tenis topu gibi hissediyorum ve artık oyundan çıkmak istiyorum ya da başka bir korta gitmek :))

Hüzünlüyüm hem de çok.. Evi topluyorum.. En son taşınmam sırasında atamadığım pek çok şeyi atıyorum.. Ama eşyadan değil de hatırasından ayrılıyormuşum gibi geliyor, içim acıyor.. Ne çok şey var bunca yıl içinde birikmiş.. Kimisi yıllar önce Ankara'dan İstanbul'a gitmiş, sonra tekrar gelmiş :))

Aslında karmakarışık duygular.. Yeni başlangıç kaygılandırıyor.. Öte yandan buradaki yalnızlık duygumun geride kalacak olması mutlu ediyor.. Hem çok üzülüyorum, hem umutlanıyorum..

Eşyaları toplamak için kendime tanıdığım süre dolmak üzere, 3+1 evden 1+1 eve sığmaya çalışmak toplanma işini daha da zorlaştırıyor.. Ama sonuçta bitecek.. Ne bitmiyor ki? Haftaya pazar günü eşyalarım yeni adresinde olacak, 1 Ağustos'ta da ben..

Artık Ankara'ya sadece sevdiğim insanları ziyaret etmek için gelmek istiyorum.