Bu sabah dudağımın kenarında minicik bir uçukla uyandım... Önceleri küçücük bir noktaydı... Minicik bir acı... Sonra farkettikçe büyüdü... İçi doldu... Her an patlayacak gibi... Çok acıtan, kocaman bir nokta oldu... Benden bir parça... Çok yakında patlayacak... Sonra kuruyacak... Kabuk bağlayacak... Acı geçecek... Tıpkı diğer herşey gibi... Dudağım normale dönecek... Hayat gibi...
Her acı normalleşirken bir de iz bırakmasa keşke...
YanıtlaSilkeşke.. ama bir yandan da her iz birşeyler de öğretiyor :)
YanıtlaSilyafu sen kimin çocuğusun ya da ben? bir uçuktan böyle bir paragraf pes diyorum. neden benim hiç gelişmemiş bu yönüm acaba :((
YanıtlaSilabartmayalım yaw :) sendeki vefa, neşe, espri yeteneği ve sosyal zeka da bende gelişmemiş.. annem babam güzel bir karışım yapmış işte :) bir sen, bir ben..
YanıtlaSil