Hemen hemen bir ay süren hastane maceramızdan sonra annem taburcu oldu. Şimdi hep birlikte "haftada üç gün diyaliz" döngüsüne alışmaya ve son dönemde yaşadığı sarsıcı durumla baş etmeye çalışıyoruz. Tabii en çok da o mücadele ediyor tüm bunlarla.. Uykusuz geceler, enerjisinin düşüşü ve tabii ki yükselen kaygısı oldukça yoruyor onu..
Bugün herkes işyerinden ayrılırken iki arkadaşım bana "özledik, biraz işler yoluna girsin, birlikte birşeyler yapalım" dediler.
Ben de onları ve onlarla zaman geçirmeyi özledim ama sanırım en çok telefonla aradığımda "off kızım sıkıyorsun beni, çok üstüme düşüyorsun, ben iyiyim, beni merak etme" diyen anne sesini ve o sesin verdiği güveni ve o güvenin getirdiği özgürlüğü özledim.. Şu anda annemden uzak olduğumda kaygım çok artıyor, yanındayken de çaresizlik hissim ve hüznüm.. Başka şeylere pek de odaklanamıyorum. Sadece iş biraz dikkatimi dağıtıyor, onun dışında içimde hep bir endişe "bu sefer de atlatabilecek miyiz?"
Umut dolu senin adın...Umutsuzluğa yer yok,geçmişler olsun.Dilerim herşey yolunda gider sevgili anneniz çok daha iyi olr.Sevgiler.
YanıtlaSilAynı sandalda olup da farklı yöne gitmenin imkanı yok. Biz de öyleyiz, bir eli yüreğindelik hep var.En sonunda dr bana böyle yaşanmaz dedi, risk her zaman hepimiz için var, benim bile dedi. Beni sonsu rahatlattı.Rahat olun, akışa bırakın derim ben, olacaksa oluyor olamayacaksa da olmuyor.
YanıtlaSilSevgimle
canım ,
YanıtlaSilannen cok guclu bır kadın. bu seferde atlatacaktir. sen içini serin tut. o daha cok genc.
bır ara gecmıs olsuna gelmek ıstiyorum ama bilemedim.annen misafir kaldırabiliyormu.
cok opuyorum.
beyhan
Çok teşekkürler, biz de akışa teslim olduk... Sanırım benim kendimi akışa bırakamama gibi bir sıkıntım vardı.. onu daha net gördüm bu süreçte.. ben de öğreniyorum :)
YanıtlaSilBeyhancım annem çoğunlukla yatıyor ama ziyaretçiler onu mutlu da ediyor, "ne çok sevenim varmış" diyor :)