Alp ve Efe

Son günlerde okula girişleri ile sabahlarıma neşe katan iki delikanlıdan bahsetmek istiyorum. Her ikisi de henüz üç yaşında ve her sabah benimle atışmaya, bana takılmaya bayılıyorlar.. Bunların içinde en keyif aldıkları ise kapımın önüne kadar gelip, kollarını ve bacaklarını açarak kapımın bir ucundan diğerine uzanıp "şana buyadan geçşmek yaşak", "buydan geşemeşsin" demek.. Bu sırada benim onları ikna çabalarıma bayılıyorlar, kimi zaman kıkırdayarak, kimi zaman büyük bir ciddiyetle her söylediğime bir cevap vermeye çalışıyorlar.. O kapıdan herkes geçiyor, ama bir tek ben geçemiyorum.. Bu arada ikisi de tam bir dil cambazı.. Hatta bu miniklerle sözle başedemeyip, otoritenin gücüne sığınıp "ama buranın müdürüyüm ben, her yere girebilirim" diyen bana "ben şenin işini de beyenmiyoyum zaten" diyecek kadar da kafa tutuyorlar bana...  "Öyleyse ben çantamı alayım gideyim" dediğimde ise "yok, gitme ama buyadan geşemeşsin" yanıtını alıyorum. Devamında mı? Gülmemeye çalışarak, yaratıcılıklarına hayran, onlarla laf cambazlığı yapmaya çalışıyorum..

Bugün yine koşarak geldiler odamın kapısına, gülümseyerek kafalarını uzattılar.. "Aaaa bana günaydın demeye mi geldiniz?" dedim gülümseyerek, karşımda Efe yine gözleri parlayarak "gü-nay-ma-dııııın!" diye yanıtladı beni...

Yaratıcılıklarına hayranım... Daha yeni konuşmaya başlayan bu iki küçük beyin dile bu kadar hakim oluşlarından dolayı şaşkınım, bu sürece katkıda bulunanlardan olmanın da haklı gururunu duyuyorum :) veeee onları çoooooook ama çok seviyorum..

Hayat; çocuklarla birlikte daha renkli, daha canlı!

Az sonra kahvaltıları bitecek ve yukarı çıkarlarken yine bana uğrayıp, şenlendirecekler ortalığı :)