Çocuk Bilge.. Derin..

Bayramda her zamanki gibi yine İstanbul'daydım, yine kardeşimle, yine yeğenim Derin'le.. Ben Derin'den çok şey öğreniyorum ya da o öyle birşey yapıyor ki "haaaa doğal olanı buymuş demek" diyorum.. Bu bayram tam dönüş yolculuğumun öncesi Derin'le acele içinde yolda yürürken bir yandan da montunun fermuarını çekmeye çalışıyordum, üşümesin diye.. Sonra öyle birşey oldu ki Derin çığlık attı ve ağlamaya başladı, ben yanlışlıkla fermuara çenesini sıkıştırmıştım. Tahmin edebiliyor musunuz ne kadar acıdığını??? Ben hemen eğildim, sarıldım ona, nasıl ağlıyor can acısıyla.. Küçücük bir alan ama oradaki deri hafifçe sıyrılmış ve kanıyor... Sarıldım kuzucuğuma ve diyorum ki "Derincim.. çok özür diliyorum teyzecim, farketmedim.. gerçekten çok üzgünüm.." Yanımızdan insanlar geçiyor, Derin bana, ben ona sarmaş dolaş.. Bana dedi ki küçücük kuzucuğum: "Teyze biliyorum senin suçun değil, ama çok acıyor".. Gözlerim doldu, birinin bana bunu söylemesine ne çok ihtiyacım varmış meğer.. Benim suçum değil :)))

Bu sözleri duyunca ilk aklıma gelen diğer şey: Derin gerçekten acısına ağlıyor..

Benim başıma çok sık gelir mesela, siz de yapıyor musunuz bilmiyorum? Birşey olur canım yanar, fiziksel ya da duygusal.. Üzülürüm, ağlarım belki.. Sonra özür dilenir, ama ben yine ağlarım bu sefer kızarak.. Kızarım, oysa karşımdaki insanın elinden özür dilemekten daha fazlası zaten gelmiyordur, olan olmuştur bir kere sonuçta.. Ama ben, dikkat etmedi diye kızarım, özenli olmadı diye kızarım, saygı duymuyor diye kızarım, değer vermedi diye kızarım, kızarım da kızarım.. Sonra kendimi çaresiz hissederim bir de, bu durumlarla ilgili.. Derken bir bakarım acıma ağlamıyorum, öfkeden ve çaresizlik duygularımdan ağlıyorum.. Oysa doğalı; acım bitene kadar ona ağlamak değil mi??

Hem de birine "biliyorum sen de istemezdin benim canımı bu kadar yakmayı ama çok acıdı" demek ve ağlamaya devam etmek daha kolaylaştırmaz mıydı acıyı bitirmeyi, iki kişi için de??

Sonra Derin'in acısı geçti, güle oynaya yürümeye devam ettik.. Ama annesini görünce de nazını yaptı.. şefkati aldı :))

Aslında ÇOCUKken hepimiz daha BİLGEyiz sanırım, sonra törpüleniyor bunlar.. Adına da büyümek deniyor.. büyüyoruz.. daha öfkeli, daha umutsuz oluyoruz..