13 Kasım 2012 Salı

...

Var olmaya başladığım andan bu yana hep var olan, beni huyumla-suyumla var eden ve var olduğumu anlamamı sağlayan canım annem artık yok... Yani anılarımızda var, ama yanımızda yok... Onun vazosu, onun çiçekleri, onun giysileri var, ama artık O yok.. Ev artık onsuz var... Kocaman bir boşluk... Çok büyük bir eksiklik... Çok büyük bir sessizlik...  

Bu gidişi kavrayışını "Ama biz onu bir çocuğun alışveriş merkezinde annesini kaybetmesi gibi kaybetmedik ki onu tamamen kaybettik, sonsuza kadar göremeyeceğiz anlıyor musun teyze? Ben onu çok özlüyorum, evin neşesiydi" diye anlatan Derin.

Sonra, onsuz ilk bayram kahvaltısında masaya koyduğum tabağını tekrar dolaba koymak, bomboş kalan sandalyesine oturmak, giysilerini toplamak, elime geçen her bir parçayı koklamak, koklamak, kokusunu aramak... Bu kadar çabuk mu gidiyor yeryüzünden kokumuz? Gündüz işte kaybolmak, akşam onun evine giderken hıçkırıkları yutmaya çalışmak, evinden ayrılmak istemeyip eşyalardaki izlerine dokunmak, evden ayrılamamak, inanmaya çalışmak, inanmaya başlayınca nefes alamamak... Sonra küçücük bir çocuk gibi sarsıla sarsıla ağlamak... Sırf O öyle isterdi diye dualar okumak... Cennetin en güzel köşesinde annesine, babasına, kardeşlerine ve ninesine kavuştuğunu ve iyi olduğunu düşlemek, hemen ardından aslında onun için her şeyin bittiğini ve toprağın altında çürümekte olduğunu ayrımsamak... 

Annem gideli bugün 24 gün oluyor, sanırım hayatımın en uzun 24 günü... 21 Ekim ve sonrası çok bulanık... Biliyorum tekrar berraklaşacak... Kendimize iyi bakmaya dair onun öğrettiği her şey tekrar hatırlanacak... Yemekler aynı lezzetini bulacak, uyku aynı sıcaklığı ile saracak, tekrar içtenlikle kahkahalar atılacak... Ama şimdi göğsümün ortasında bir ağırlık... İçimdeki yanma hissi... Ne eve sığabiliyorum, ne dışarıda durabiliyorum... Onu çok özlüyorum...
1962 yılında, yani annem 16 yaşındayken, çekildiğini düşündüğüm bu fotoğraftaki aileden geriye sadece anneciğimin sağındaki dayım kaldı... Umarım benim ona özlemim büyürken, annem kendinden önce giden sevdikleriyle buluşmuş, hasret gideriyordur.

Işıklar içinde ol güzel annem, huzurla uyu, mekanın cennet olsun!

22 yorum:

  1. bu öylesine bir şey ki, anlatılmaz...En neşeli olduğun anda, bir şeyi başardığında ah annem de görseydi dersin. Acılı bir anımda yine annem olsa böyle olmazdı dersin.
    Ama acılar başkalarının yaşayıp bizim karşıdan baktığımız birşey değilmiş onu ancak anlarsın...
    Anneniz sizin hep keyifli mutlu biri olmanızı istemezmiydi.O yüzden normal yaşama dönüp, bu hayatı iyi yaşamak için elinizden geleni yapmalısınız.

    Anneciğiniz nurlar içinde yatsın huzur içinde uyusun.

    Sevgimle

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Lale Hanım çok teşekkür ederim. Sağ olun! Var olun! Sevgiler.

      Sil
  2. Başınız sağolsun, anne ölümü tarifsiz bir acı ama hayat bu, elden birşey gelmiyor. Yokluğu hiç bitmeyece ama acısı ağır ağır küllenecek lakin içinizde hep yanan bir ateş kalacak. Lale'nin dediği gibi en olmadık yerde, en olmadık şeyde aklınıza geliverecek. İyi ki de gelecek...
    Annenize ve giden tüm annelerimize rahmet olsun, sabırlar diliyorum...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevgili Leylak Dalı çok teşekkürler. Evet tüm giden anneler ışıklar içinde olsun.

      Sil
  3. Sevgili Anneciğine Tanrı'dan rahmet diliyorum,nurlarda uyusun...Size de sabırlar diliyorum ,çok zor ve derin acı...Sevgiler.

    YanıtlaSil
  4. Allah sabırlar versin.Okurken gözlerim doldu.Anne kaybı yaşamadım ama çok zor olduğunu hissediyorum.Nur içinde yatsın.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ediyorum. Allah tüm annelere ve tüm sevdiklerimize uzun ömürler versin.

      Sil
  5. Başınız sağ olsun.Annem öldüğünde İlk zamanlar hastaydı,kurtuldu diyordum.Çünkü yaşarken bitmişti.Eziyet çekiyordu.Yarın bir yıl dolacak zaman çok hızlı geçiyor.Şimdi onu daha çok özlüyorum.Anılarda,resimlere baktığımda,aynaya baktığımda çünkü beni ona benzetiyorlar.Çok zor sizi anlıyorum.Sevgiyle kalın.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevgili Parıldayan Çiçek, anneciğinizin mekanı cennet olsun, Allah rahmet eylesin.. Zaman gerçekten çok hızlı geçiyor, ama şu sıralar benim için öyle değil.. Ben son hallerinin fotoğraflarına henüz bakamıyorum... gençlik fotoğraflarına bakmak daha kolay, çünkü o genç kadın gideli epey olmuştu...
      Hepimize sabır diliyorum.. Sevgiler

      Sil
  6. canım,

    zaman her seyin ilacı. acın gittikce azalacak. biliyorum ki sen bu olgunlugun ve duyarlılığınla yasını hakkıyla tutacaksın. acını taşıyacaksın. ama bir gün vedalaşacaksın da. hep yanındayım. cok opuyorum. sevgiler beyhan.

    YanıtlaSil
  7. Başın sağ olsun Selmacığım, Allah sabır versin.

    YanıtlaSil
  8. Şimdi öğrendim Turuncu Gezegen. Başın sağolsun.

    Ne güzel yazmışsın ve anmışsın anneni. Güzel vedalaştığını tahmin ediyorum. Bu bile güzel.
    Bıraktıkları eşyaların ayrı bir dili, kederi oluyor. Özlem geçmiyor ama acı geçiyor, geçecek. Yüreğini ferah tutmanı diliyorum içtenlikle. Çok sevgiler..

    YanıtlaSil
  9. Çok teşekkürler Alkım. Güzel vedalaştık annemle, tıpkı bir bebeğe bakar gibiydim son dönemlerde ve O çok sevildiğini bilerek gitti, bir eli benim elimde diğeri ise babamın elinde... Sağol! Çok sevgiler..

    YanıtlaSil
  10. Basiniz sagolsun :( anneciginizin de mekani cennet olsun.

    YanıtlaSil
  11. Soyleyecek sozum yok. Cok uzgunum. Canim benim.

    YanıtlaSil
  12. Ne kadar hoş biriymiş anneniz,dupduru bir güzelliği varmış nurlar içinde yatsın.Tesadüfen gördüğüm sayfanızda yazınızı okuyunca 6 yıl önce kendi yaşadıklarımı anımsadım.İnsan gerçekten hiç bir yere sığamıyor.Zaman yaralarımızı sarıyor yavaş yavaş ama,içimizde bir yer her daim ince ince sızlıyor...Başka acılar yaşamamanız dileğiyle,sağlıkla kalın.Fahriye 59

    YanıtlaSil